Sastera orang celik.

Tapayah kau menulis puisi lagi.
Seorang kau berdiri,semua mahu mencari.

Bulan-bulan yang kau puja.
Bersepah merata-rata.

Berangan dan terus berangan.
Siulan terus siulan.
Tiada perkembangan.
Bahasa tiada pesanan.

Tapi bila keluar kertas kelabu.
Bising kau pekak kan seluruh kaum mu.
Kau mula bentak.
Kau tersentak.
Seluruh pantun kau sebut.
Semua puisi kau karut.

Tapi lain hari kau cakap.
Sastera itu lembab.

Hurm.
Itu lah Melayu.